سخنانی ازسر درد

دیرگاهی نیست که محیط وبلاگمان جولان گاه  سخنان دوستانی شده است که سخت عنان قلم را در دست گرفته اند و افکار پریشان خود را در آن وارد می کنند آنگونه که صبح پس ازرهایی از دست هفت پادشاه دست و رو نشسته به پشت میز خطابه پرتاب گشته و آنچه که در خواب دیده اند و آنچه دوست می داشتند ببینند را به رشته ی تحریر در می آورند که سخنان اخیر از آن دسته اند 

چگونه است شما که خود سنگ فتنه را بر منجنیق فلک گزارده اید حال از فتنه گران سخن می گویید 

چگونه است وطن نژادی که زیر گیوتین سخنان شما رفتن را بر ماندن ترجیح داد اکنون اسطوره ی مبارزه ، استقامت وپرچم دار مبارزه با استثمار افکار شده و سزاوار آن گشته که به همراه عده ای از مهندسین جمع شویم ،در مقابل جهاد خبردار بایستیم و وطن نژاد ،هیپ هیپ ،هورا. 

پر واضح است که روی سخنم با شماست میر حسن قیصری ،براستی بیرق سخن تا این اندازه روی دوشتان سنگینی می کرد که بیش از چند روز زیر آن دوام نیاورده و این گونه به تناقض گویی افتاده اید.کاش اگر تیزی قلمتان دل دوستانی را مجروح ساخته بود ،عذر خواهی از تیزی سخن بر آن ضماد می کردید نه آنکه به سبک کسانی مانند دکتر عطریان فر سخنان خود را زیر پوتین مصلحت لگدمال می ساختید .  

اکنون که دوم سخن شما را خوانده ام از اینکه ازاول سخنان شما طرفداری هرچند بی غرض کرده ام احساس شرم می کنم که تکیه بر کوه کاه کرده ام. 

لطفی نمایید اگر زین پس به قصد نقد به پشت میز خطابه پرواز کردید به عقوبت نقد خود بیاندیشید تا سودبخشی ونیرومندی نقدتان افزون تر شود واز خطاهای محتمل پیراسته گردد. 

                                                                                                 واسلام
                                                 بیستم مهرماه سال هزار وسیصد وهشتاد ونه خورشیدی