حکایت معبد دوستی

بر گستره دو مزرعه همجوار ، دو کشاورز دوست، زندگی میکردند.

یکی تنها بود و دیگری همسری داشت و فرزندانی .

محصول خود را برداشت کردند و شبی آن مرد که خانواده ای نداشت، چشم گشود و انباشته محصول خور را در کنار دید و اندیشه کرد :

" خدا چه مهربان است با من ، اما دوستم که خانواده ای دارد ، نیازمند غله ی بیشتری است . "

چنین بود که سهمی از خرمن خود برداشت و به مزرع دوست برد.

و آن دیگر نیز در محصول خود نگریست و اندیشه کرد : " چه فراوان است آنچه زندگی مرا سرشار میکند و دوست من چه تنهاست ، و از شادمانی دنیای خویش سهمی نمی برد. "

پس به زمین دوست خود رفت و قسمتی از غله ی خویش بر خرمن او نهاد.

و صبح روز بعد که باز به درو رفتند، هر یکی خرمن خویش را دید که نقصان نیافته است!

و این تبادل همچنان تداوم یافت تا آنجا که شبی در مهتاب دوستان فرا روی هم آمدند، هر دو با یک بغل انباشته غله و راهی کشتزار دیگری .

آنجا که این دو به هم رسیدند ، معبدی بنیاد شد !